Historia
Służba zdrowia w Kozienicach
- Przed II wojną światową
- Lata wojny
- Służba zdrowia i pielęgniarstwo na terenie Kozienic po II wojnie światowej
- Wiejska służba zdrowia
- Nowy Szpital
Rozwój służby zdrowia na terenie Kozienic zaczyna się od otwarcia Szpitala Miejskiego im. Króla Jana Sobieskiego - 5.XI.1916 roku. Jak podaje Kronika Szpitala - placówka ta "swoje istnienie zawdzięcza inicjatywie Dr Prusa - Legionisty, PTK Tintza i starosty Dr Pawlikowskiego.
Zarząd Szpitala i opiekę nad chorymi równocześnie z jego otwarciem objęły Siostry Nazaretanki sprowadzone z Galicji. Udzielania porad chorym, oraz porad ambulatoryjnych wykonywania zabiegów operacyjnych podjęli się lekarze wojskowi: Dr Riha i Dr Strauch z prawdziwym oddaniem dla cierpiących i dbałością o rozwój i dobro instytucji.
Po kilku miesiącach pobytu w Kozienicach Siostry Nazaretanki powróciły do Galicji, a miejsce ich zajęły Siostry opieki Św. Józefa z Warszawy, które od sierpnia 1917 roku zajmowały się chorymi utrzymując wzorowy porządek przy skrzętnej oszczędności. Szpital posiadał wówczas 4 salki chorych mieszczących 20 łóżek, ambulatorium, w którym mniejszych operacji chirurgicznych dokonać można, wyposażony jest w najpotrzebniejsze, lecz zbyt małą ilość instrumentów, ma oddzielną kancelarię szpitalną, mieszkanie dla sióstr, Kuchnię i spiżarnię. Bielizny posiadał na dwie zmiany oraz potrzebną ilość stołów, szaf i innych sprzętów.
W oddzielnym budynku nowopostawionym znajdowała się pralnia, łazienka, pokoik dla stróża i trupiarnia.
Całą posesja szpitala ogrodzona była parkanem drewnianym.
Zestawienie działalności szpitala na czas od 1 stycznia do 31 grudnia 1917 roku:
-
Leczonych było w szpitalu na choroby wewnętrzne 133 osoby
-
Leczonych było w szpitalu na choroby chirurgiczne 62 osoby
W latach 1918-1923 opiekę lekarską pełniło kolejno kilku lekarzy. Najwięcej zaś szpital zawdzięcza ordynator Dr Marii Godlewskiej, pełniącej swą służbę od 1923 roku z całym zaparciem i poświęceniem.
Jej też głównie staraniem został szpital przeniesiony do nowego pomieszczenia, do budynku po dawniejszym szpitalu epidemicznym wojskowym, odpowiednio wyremontowanych i przystosowanych.
W 1935 roku prowadzący "Kronikę" na dłużej zatrzymał się przy sprawach personalnych pracowników.
Oto kategorie pracowników szpitala w ówczesnych latach:
- Dyrektor szpitala - jednocześnie ordynator wszystkich oddziałów.
- Personel pomocniczy:
- starsza siostra sprawuje czynności zarządzającej gospodarstwem, oraz prowadzi kancelarie szpitalną,
- dwie siostry jako pielęgniarki, z których jedna kieruje podręczną apteką,
- dwie siostry jako posługaczki na oddziale wewnętrznym i jedna na zakaźnym,
- personel gospodarczy: kucharki i jej pomocnice, krawcowa, praczka, furman i stróż.
Trzydziesty drugi rok przyniósł ze sobą epidemię duru brzusznego. Uruchomiono nowy oddział zakaźny, chorymi zapełniono stare łaźnie.
Komisja Lekarska wydała następujące zarządzenia:
- Większe pomieszczenia dla chorych - niezbędne przy chorobach zakaźnych.
- Izolacja budynku zakaźnego od oddziału wewnętrznego.
- Izolacja na terenie szpitalnym chorych zakaźnie od oddziału Chirurgicznego i Wewnętrznego.
- Izolacja chorych od osób ich odwiedzających.
Rok 1935-36
"Jak wykazuje statystyka lat ubiegłych, ilość chorych z każdym rokiem zwiększa się, a w miarę przychodu powiększa się i ulepsza wewnętrzne urządzenia szpitalne."
Wyremontowano budynki gospodarcze, postawiono 150 m. płotu drewnianego od zewnętrznej strony szpitala, dokompletowano bieliznę dla chorych, założono radio z dwoma głośnikami. Powiększono oddział Chirurgiczny.
W "Kronice" czytamy:
"Gospodarka szpitalna jest ciężka wobec małych funduszów czerpanych z opłat na kurację i wpłat Wydziału Powiatowego za leczenie chorych na rachunek gmin i ubezpieczalni społecznej - sytuację ratują zbiory i umiejętna gospodarka rolna i domowa: zakupywanie prowiantów w odpowiedniej porze i po zniżonych cenach wpływa na zmniejszenie utrzymania szpitala. W roku bieżącym dokonano remontu budynków."
W roku 1939 szpital powiększono o dalsze 50 łóżek, dzięki staraniom Dyrektora Grygiera sprowadzono aparat rentgenowski.
Nadszedł jednak tragiczny wrzesień.
"Kronika" tym dniom pełnym trwogi i tragizmu poświęca wiele uwagi, oto obszerne fragmenty obrazujące z jakim poświęceniem i oddaniem pracowały pielęgniarki:
"Miesiąc wrzesień 1939 roku krwawymi zgłoskami zapisany będzie w dziejach Polski, w miesiącu tym w całym kraju płynęła krew i łzy.
W przeciągu 30 dni niemal wszystkie miasta i miasteczka zostały zniszczone przez bomby i pożary - losowi temu uległo również nasze miasto.
Wprawdzie Kozienice nie zostały doszczętnie zniszczone, lecz bomby wyrządziły tu wielkie spustoszenie.
W dniu 8 września deszcz bomb spadł w pobliżu szpitala uszkadzając poważnie budynki szpitalne, niszcząc kominy, dachy, wyrywając drzwi z futrynami, okna itp.
Do pokoju siostry przełożonej wpadł odłamek bomby rujnując piec i wnętrze pokoju, w dniu tym Kozienice były już opuszczone przez miejscowe władze i urzędy.
Jedynie na swej placówce w szpitalu pozostały siostry pielęgniarki z siostrą przełożoną Zofią Kowalską i Księdzem Kapelanem Kaim-Ba na czele. Wśród padających bomb, pośród gruzów i tuczącego się szkła kaleczącego otoczenie siostra przełożona wraz ze swymi pomocnicami ani na chwilę nie opuściła szpitala i chorych, a z uśmiechem dodającym otuchy, z wielkim poświęceniem, bez trwogi niosła pomoc cierpiącym i zatrwożonym. Szpital znalazł się w tragicznej sytuacji bez lekarza, gdyż Dyrektor szpitala Dr Grygier na skutek zarządzenia władz wojewódzkich opuścił Kozienice w dniu 6 września a Dr Kisielewski na kilka dni przed wyjazdem Dr Grygiera powołany został do służby wojskowej. Wszystkie czynności lekarskie spadły na barki siostry przełożonej i sióstr pielęgniarek, a praca była wielka i uciążliwa, gdyż chorych a właściwie rannych zaczęło zgłaszać się bardzo wielu.. Siostry zmuszone były udzielać porad, wykonywać opatrunki, a nawet ciężkie operacje np. amputacje nogi wykonaną przez s. Stanisławę Krzewińską z wynikiem dobrym. W niektórych wypadkach służył radą przebywający na kuracji Dr Malinowski, który nic wykonywać nie mógł, gdyż przed kilku dniami sam uległ nieszczęśliwemu wypadkowi a mianowicie odłamek bomby urwał mu dłoń.
9 września wojska niemieckie wkroczyły do Kozienic. Z tą chwilą szpital zaczął się wypełniać rannymi polskimi żołnierzami przywożonymi przez sanitariuszy niemieckich. Liczba rannych niekiedy przekraczała 130 dziennie i praca wobec tego wzmogła się niezmiernie. Pomoc swą bezinteresownie ofiarowali: Dr Izgur Abel, a od 9 września do 16 października z Równego Dr Sławomir Chmielewski i
Dr Fritz-Barber od 12 września do 21 października z Brna.
Wobec wielkiego napływu pacjentów, a małych zapasów żywnościowych palącą sprawą stało się zdobycie aprowizacji dla szpitala. Dzięki staraniom Ks. Kapelana szpital częściowo był zaopatrzony w żywność przez władze niemiecki, a częściowo przez Ks. Kapelana, który otrzymywał produkty jako ekwiwalent za pisanie podań w języku niemieckim i produkty te przekazywał szpitalowi. W końcu października ranni zostali ewakuowani przez władze wojskowe z tutejszego szpitala. Z rannych polskich żołnierzy dziewięciu zmarło, zostali oni pochowani wraz z trzema cywilnymi ofiarami bomb w pobliżu lasku w wojskowym grobie.
W dniu 14 października powrócił dr Grygier i objął swe obowiązki, szpital przeszedł pod opiekę Magistratu m. Kozienice.
Praca podzielona została w ten sposób, że do Dyrektora szpitala jako do lekarza należą czynności związane z lecznictwem, a do siostry przełożonej zarząd gospodarstwem szpitalnym i czynności kancelaryjne.
W "Kronice" szpitala wiele miejsca poświęca się osobowości siostry Zofii Kowalskiej. W 1940 roku tak o niej pisał autor "Kroniki":
"Dnia 1 czerwca 1940 roku opuściła Kozienice siostra Z. Kowalska, przełożona tutejszego szpitala. Siostra Zofia Kowalska już w latach od 1917 do 1924 pracowała z całym poświęceniem w tutejszym szpitalu jako pracownik - pomocnik ówczesnej przełożonej siostry Władysławy Radziejewskiej od roku 1924 do 1934 pracowała przez 6 lat w szpitalu w Wilnie, a następnie przez 3 lata w sanatorium w Warszawie, po czym w 1934 roku powróciła do Kozienic, obejmując gospodarstwo szpitalne pod swój zarząd oraz kancelarię.
Ile pracy i poświęcenia włożyła w te czynności trudno opisać i ocenić. Dzięki jej zapobiegliwości szpital zawsze był obficie zaopatrzony w produkty żywnościowe nie tylko w normalnym czasie, ale nawet w chwilach ciężkich, jak to miało miejsce w okresie kryzysu gospodarczego 1934 r., gdy Wydział Powiatowy zmniejszył wypłatę zasiłku i do tego wypłacał ten zasiłek bardzo nieregularnie, jednak chorzy i personel braków nie odczuwali - również w roku 1939 w czasie wojny szpital pozostał bez funduszy i zapasów, a pomimo napływu chorych i rannych, jednak odżywianie było zupełnie normalne. Każdy czyn, każda myśl poświęcona była tylko dobru chorych i szpitala - praca Jej była ciężka, pełna trudów i przeciwności, a jednak cierpliwie wytrwała na posterunku.
W roku 1941 kończy się "Kronika" - mimo mroku okupacji życie płynęło dalej, przełożoną szpitala została siostra Celina Wisznierowicz. Objęła ona obowiązki nad chorymi oraz personelem pielęgniarskim i gospodarskim.
Dyrektorem i kierownikiem szpitala jest nadal Dr Grygier, któremu pomagają Dr Kisielewskim, Dr Bordziłowski i
Dr Wolski. Kancelarię oraz dozór nad działem gospodarczym objął p. Wincenty Adamczyk. Pomimo, że warunki są trudne, jednak szpital stoi na wysokości swego zadania, a nawet coraz więcej się rozwija (łóżka szpitalne powiększono do 76). Napływ chorych jest duży, gdyż Dr Grygier zdobył sobie wielkie zaufanie wśród mieszkańców tutejszego powiatu. W roku 1941 ruch chorych przedstawiał się następująco:
Chorych ogólnie na wszystkich oddziałach - 1.096 osoby.
Ambulatoryjnie leczono - 822 osoby.
Lata 1942-1945 białe karty "Kroniki" należy przypuszczać, iż pielęgniarki, lekarze i personel pomocniczy trwali po prostu na posterunku niosąc pomoc niejednokrotnie narażając zdrowie i życie.
Służba zdrowia i pielęgniarstwo na terenie Kozienic po II wojnie światowej
Pierwsze dni wolności dla całego społeczeństwa, a więc i dla służby zdrowia na naszym terenie były okresem niezwykle trudnym - okupacja niemiecka pozostawiła po sobie zniszczone miasta, zdziesiątkowaną ludność, wiele sierot. Temu tak trudnemu okresowi towarzyszyły między innymi schorzenia wynikające z niedożywienia, nieznajomości higieny wreszcie urazy typowe dla tego okresu (powodowane przez niewypały, bądź miny pozostawione przez Niemców).
Na tej historycznej kanwie rozpoczęła działalność miejscowa służba zdrowia składająca się w roku 1945 z paru dosłownie osób: dr Grygier - dyrektor szpitala i trzy dyplomowane pielęgniarki. Miejscowej ludności służył w owych latach szpital adaptowany w okresie międzywojennym z pomieszczeń gospodarczych przeznaczonych dla żołnierzy carskiej armii. Dla pełniejszego zobrazowania tych trudnych pierwszych dni dodać trzeba jeszcze brak leków, materiałów opatrunkowych, żywności.
Tak zaczynaliśmy.
Życie jednak powoli wracało do normy. W pierwszych latach po wojnie rozpoczął pracę dr Stefan Sobieszek, który z trzema pielęgniarkami organizował pracę - istniały wtedy następujące oddziały:
- chirurgia,
- wewnętrzny,
- zakaźny.
Lecznictwo otwarte stanowił jeden ośrodek zdrowia, w którym pracowała dr Kulejewska radząc sobie z realizacją ówczesnych potrzeb.
W roku 1948 powstaje Pogotowie Ratunkowe - którego kierownikiem jest Dr Mucha (jednocześnie prowadzący Internę w miejscowym szpitalu).
W latach 1950-1960 następuje dalszy rozwój służby zdrowia, w roku 1950 powstaje Laboratorium Analityczne, które obsługiwało szpital oraz ludność miasta i okolicy ("Laboratorium" szpitalne w pierwszej wersji to jeden mikroskop stojący na parapecie okiennym -badań dokonywała pielęgniarka, prowadząca jednocześnie aptekę przyszpitalną).
Ludności przybywało, potrzeby wzrastały, szpital okazywał się zbyt małym - o budowie nowego na naszym terenie mówiło się już w tych latach wiele, bez widocznego efektu jednak, ponieważ potrzeby w skali krajowej były nieporównanie większe. Ówczesna Dyrekcja Szpitala i Kierownika Wydziału Zdrowia radziła sobie we własnym zakresie, wykorzystując istniejące możliwości - dobudowano mianowicie część budynku (można to nazwać skrzydłem południowym pawilonu chirurgicznego), w którym znalazł pomieszczenie oddział położniczy - 12 łóżek, wydzielono również Ginekologię - 10 łóżek. Intensywny rozwój służby zdrowia szczególnie szkolnej przypada na lata 1960 -1970 - powstają gabinety higieny szkolnej w Szkole Nr 1 i Nr 2 oraz w Liceum Ogólnokształcącym; ponadto poradnie specjalistyczne: Poradnia Chirurgiczna (wydzielona ze szpitala), Poradnia "K" czynna wtedy 3 razy w tygodniu.
Lata sześćdziesiąte charakteryzują się również rozwojem przemysłu na naszym terenie, zmienia się struktura ludności, wzrastają potrzeby w zakresie usług służby zdrowia i tak w roku 1966 powstaje Przychodnia Międzyzakładowa przy Fabryce Mebli w skład której wchodzą: Gabinet ogólny, dentystyczny i zabiegowy. W pełnym wymiarze godzin pracują: lekarz medycyny, stomatolog, pielęgniarka i pomoc dentystyczna. W roku 1968 do planu wchodzi budowa Elektrowni "Kozienice", szeregi firm budowlanych rozpoczęła swoją działalność - wyzwoliły one potrzebę tworzenia punktów lekarsko-pielęgniarskich; pierwszy taki punkt powstaje przy Beton-Stal, wkrótce potem przy budującej się Elektrowni rośnie Przychodnia Przyzakładowa z gabinetami specjalistycznymi laryngologii i okulistyki. Lata następne przynoszą dalszy rozwój przemysłowej służby zdrowia, powstają przychodnie:
- przy PZGS-ie
- przy Zakładach Ceramiki Radiowej
- przy Oddziale P.K.S.
- przy Zakładzie Betonów Komórkowych
Budowa Elektrowni wyzwoliła tworzenie inwestycji towarzyszących:
- placówki oświatowo-wychowawcze (Szkoła Podstawowa Nr 3, Zespół Szkół Zawodowych, Przedszkola)
- Żłobek
- Poradnie Specjalistyczne
W placówkach oświatowo-wychowawczych służba zdrowia organizuje gabinety higieny szkolne, powstają nowe poradnie specjalistyczne takie jak:
- Reumatologiczna
- Neurologiczna
- Laryngologiczna
Powiększa się zakres działalności poradni "K", powstaje Laboratorium cytologiczne, ponadto Gabinet usprawnienia leczniczego, Poradnia stomatologiczna, Protezownia. W roku 1972 oddana zostaje do użytku nowa przychodnia rejonowa na ulicy Warszawskiej znajdują tu pomieszczenia takie poradnie jak:
- Poradnia D i D1 (z gabinetem zabiegowym dla dzieci
- Poradnia K (z pracownią cytologiczną)
- Poradnia Skórno-Wenerologiczna
- Laboratorium Analityczne
- Poradnia Internistyczno-Konsultacyjna
- Poradnia Ogólna
- Poradnia Stomatologiczna II-ga
W tym czasie zostaje powiększona również Przychodnia Nr 1 - przeniesiono ją ze starych budynków przy ulicy Sienkiewicza do pomieszczeń zastępczych przy ulicy Kochanowskiego 20 i Świerczewskiego 20.
Budynek przy ulicy Sienkiewicza został zburzony, a na jego miejscu buduje się nowa Przychodnia Rejonowa, która pomieści różne poradnie rozmieszczone w kilku punktach miasta.
W roku 1974 podłożono kamień węgielny pod budowę Szpitala na 334 łóżek, zaplanowano utworzenie następujących oddziałów: Stało się to możliwe dzięki wielkiemu zaangażowaniu ówczesnego Dyrektora lek. Władysława Kuca- człowieka o wielkim sercu dla pacjentów bardzo zaangażowanego w powstanie nowej placówki. Powstanie dużego Szpitala dawało szansę zarówno pacjentom jak też miejsce pracy z możliwościami szkolenia dla pracowników.
- Chirurgia
- Wewnętrzny
- Położnictwo Ginekologia
- Dziecięcy
- Laryngologia
- Okulistyka
- Intensywna Opieka Medyczna
W roku 1981 "Nowy Szpital" zostaje otwarty. Dyrektorem jest Lek. Jacek Żórawski.
Oprócz planowanych oddziałów z wyjątkiem Oddziału Okulistycznego tworzone są:
- Oddział Urazowo-Ortopedczny;
- Oddział Urologiczny;
- Oddział Chorób Zakaźnych;
- Oddział Chorób Płuc.
Przy czym dwa ostatnie wymienione oddziały są zlokalizowane w nowowybudowanym pawilonie.
Ówczesna organizacja opieki zdrowotnej powoduje, że cała służba zdrowia na terenie miasta i gminy podlega Dyrekcji w Kozienicach. Są to: Dwie Przychodnie Rejonowe w Kozienicach, Gminne i Wiejskie Ośrodki Zdrowia (Głowaczów, Sieciechów, Garbatka Letnisko, Gniewoszów, Mniszew, Magnuszew, Rozniszew, Grabów n/ Pilicą, Świerże Górne, Zajezierze, Brzóza, Studzianki) oraz Międzyzakładowa Przchodnia w Świerżach Górnych.
Organizacyjnie jest to wówczas Zespół Opieki Zdrowotnej, potem przekształcony w Zakład Opieki Zdrowotnej, a następnie w 1997 roku zgodnie z obowiązującymi przepisami przekształcony w Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, którego organem założycielskim jest Wojewoda Radomski.
Wraz z reformą admnistracyjną i utworzeniem powiatów organem założycielskim z mocy prawa staje się Rada Powiatu.
Z taką rozbudowaną strukturą organizacyjną SPZOZ wkracza w dwie reformy - administracyjną związaną ze zmianą organu założycielskiego oraz reformę systemu opieki zdrowotnej.
Nowe źródło finansowania działalności - Kasy Chorych oraz sposób kontraktowania usług medycznych powodują konieczność restrukturyzacji Zakładu. W pierwszym rzędzie zostają wydzielone placówki podstawowej opieki zdrowotnej, które zostają przekształcone w SP ZOZ-y , dla których organami założycielskimi są Rady Gmin, Niepubliczne ZOZ-y lub tworzone są Indywidualne Praktyki Lekarzy Rodzinnych.
Kolejnym etapem przekształceń jest utworzenie nowej jednostki organizacyjnej na bazie już istniejącej jest utworzenie Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej. Taka zmiana pozwala na restrukturyzację łóżek szpitalnych tj. likwidacja części łóżek krótkoterminowych i utworzenie nowej jednostki organizacyjnej - Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego bez rozbudowywania admnistracji. Zakład Pielęgnacyjno- Opiekuńczy posiadający 28 łóżek długoterminowych zostaje otwarty w maju 2000 roku.
Kolejną zmianą jest likwidacja Oddziału Chorób Płuc i utworzenie w jego miejsce Oddziału Wewnętrznego II.
W tym kształcie organizacyjnym SP ZZOZ w Kozienicach funkcjonuje w chwili obecnej.
Dalsze plany rozbudowy i reorganizacji SP ZZOZ są związane z planami utworzenia Szpitalnego Oddziału Ratunkowego - jednego z 220 w Polsce oraz związaną bezpośrenio z SOR zmianą lokalizacji Oddziału Intensywnej Terapii.
Wiejska służba zdrowia miała podobne tło historyczne jak miasto i analogiczne trudności. W terenie po wojnie istniały tylko trzy ośrodki zdrowia:
- Garbatka
- Sieciechów
- Głowaczów
Były to ośrodki posiadające bardzo trudne warunki lokalowe, brak sprzętu i niedosyt kadry fachowej - zarówno pielęgniarskiej jak i lekarskiej. Referat sprawozdawczy z roku 1960 podaje: "W powiecie pracowali w niektórych osadach felczerzy, w innych jak Głowaczów, Gniewoszów i Pionki - lekarze. Aptek w powiecie było 4. Umieralność na choroby społeczne była bardzo duża, również i umieralność niemowląt dochodziła do bardzo wysokiego procentu. Zaraz po drugiej wojnie sytuacja w Odrodzonej Polsce uległa stopniowemu rozwojowi w miarę przybywania wykwalifikowanych sił pracowników służby zdrowia.
W pierwszych latach do kadr pracowników zgłaszali się ludzie jeszcze bez całkowicie ukończonych studiów medycznych, pielęgniarskich itp., ale z braku odpowiednich ludzi przyjmowano ich do pracy, powierzając pod kontrolę wykwalifikowanych pracowników. Chcąc dać pełny obraz rozwoju sieci placówek i personelu służby zdrowia muszę oprzeć się na pewnych cyfrach, które uwypuklą osiągnięcia w dziedzinie lecznictwa na terenie naszego powiatu.
- Lekarzy medycyny pełno zatrudnionych 37
- Lekarzy medycyny dojeżdżający niepełnozatrudnionych 6
- Lekarze stażyści 4
- Lekarze dentyści 18
- Średni personel (pielęgniarki, laboranci itp. 176)
Lata sześćdziesiąte charakteryzowały sie również dynamicznym rozwojem Wiejskiej Służby Zdrowia. Ówczesnym kierownikiem Wydziału Zdrowia był dr Krakowiak - za jego kadencji powstały następujące ośrodki:
- Studzianki - rok 1966
- Brzóza - rok 1967
- Gniewoszów - rok 1969
- Grabów - rok 1971
- Mniszew - rok 1971
- Garbatka - rok 1974
Rozważając działalność służby zdrowia na wsi wspomnieć należy o "Białych niedzielach".
W raporcie sprawozdawczym na ten temat czytamy:
"Jak wiemy rokrocznie urządzana jest tzw. "biała niedziela", w której biorą udział lekarze z całego powiatu, badają młodzież i ludność wiejską w najbardziej odległych wsiach od ośrodków zdrowia. Ta ofiarna praca przyczyniła się w dużej mierze do wykrycia różnych odchyleń od normy u młodzieży szkolnej, oraz udzieliła wielu porad ludziom w podeszłym wieku, którzy nie leczyli się mimo dolegliwości. Na terenie miasta Kozienic pracuje Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna, która swym zasięgiem obejmuje cały powiat czuwając nad stanem sanitarnym lokali zbiorowego żywienia i wszystkich placówek usługowych."
Uruchomienie nowego szpitala nastąpiło w 1981 r. Było wówczas sześć oddziałów. Na dzień 31.12.1981 r. w szpitalu funkcjonowało 309 łóżek. W roku 1981 r. we wszystkich placówkach ZOZ pracowało 216 pielęgniarek dyplomowanych, 1 mgr pielęgniarstwa i 14 asystentek pielęgniarek.
Dziś Samodzielny Publiczny Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej w Kozienicach udziela świadczeń zdrowotnych w zakresie: lecznictwa szpitalnego, pomocy doraźnej, ambulatoryjnego lecznictwa specjalistycznego,rehabilitacji, diagnostyki oraz zakładu pielęgnacyjno - opiekuńczego.
Kadrę medyczną szpitala tworzy zespół z wieloletnim doświadczeniem i o wysokich kompetencjach.
W SP ZZOZ w Kozienicach funkcjonują następujące oddziały szpitalne: wewnętrzny z podziałem kardiologii z salą intensywnego nadzoru kardiologicznego, otolaryngologiczny, pediatryczny, ginekologiczno-położniczy, neonatologiczny, chirurgiczny, anestezjologii intensywnej terapii, urazowo-ortopedyczny, urologiczny,zakaźny, rehabilitacji, szpitalny oddział ratunkowy oraz blok operacyjny.
